در نوبت پیشین گفته شد که زوجه می‌تواند در دادگاه محل اقامت خوانده یا محل سکونت خود برای دریافت مهریه اقامه دعوی کند؛ مگر در موردی که خواسته، مطالبه مهریه غیرمنقول باشد که باید در دادگاه محل وجود مال، اقامه دعوی گردد. همچنین بیان شد که چنانچه زوج مدعی اعسار (ناتوانی مالی) برای پرداخت یکجای مهریه شود، می‌باید دادخواست اعسار از پرداخت محکومٌ به را در همان شعبه رسیدگی کننده به دعوی مطالبه مهریه، طرح نماید. دادگاه پس از بررسی و اثبات و احراز اعسار زوج، مقرر می‌کند مبلغی از مهریه به صورت یکجا و مابقی به صورت اقساطی پرداخت شود.

و اما در ادامه باید دانست هرگاه مهریه در زمان وقوع عقد تا ۱۱۰ سکه تمام بهار آزادی یا معادل آن باشد، در صورت محکومیت زوج به پرداخت مهریه و عدم اجرای حکم توسط وی، زوجه می‌تواند چنانچه اموالی از وی سراغ دارد که جزو مستثنیات دِین نباشند (خانه مسکونی یا خودرو و... در حد شئونات فرد) برای توقیف به دادگاه معرفی کند و ضمن دادخواست اصلی مطالبه مهریه، دادخواست تأمین خواسته هم تقدیم دادگاه نماید. در غیر این صورت، بنا به تقاضای محکومُ‌له (زوجه)، زوج در صورتی که معسر (ناتوان مالی) نباشد تا زمان تأدیه (پرداخت مهریه ۱۱۰ سکه‌ای) حبس خواهد شد. چنانچه مهریه بیش از این میزان باشد در خصوص مازاد بر ۱۱۰ سکه، فقط ملائت و توانایی مالی زوج ملاک پرداخت است؛ یعنی زوج برای بیش از این میزان حبس نمی‌شود. علاوه بر این امر، مطابق دستورعمل شماره ۱/۳۴/۵۳۹۵۸ – ۰۷/۱۱/۱۳۸۵ سازمان ثبت اسناد و املاک، سردفتران دفاتر رسمی ازدواج مکلفند مفاد ۲ شرط ۱۳و۱۴ مندرج در سند ازدواج را به زوجین تفهیم نمایند تا زوجین یکی از دو نوع مهریه یعنی عندالمطالبه یا عندالاستطاعه را به عنوان شرط ضمن عقد انتخاب کنند. تفاوت این دو نوع مهریه در این است که در مهریه عندالمطالبه، دادگاه به صرف درخواست زوجه و مطالبه مهریه از جانب وی و در صورت عدم اثبات پرداخت مهریه از جانب زوج، حکم مبنی بر محکومیت زوج به پرداخت مهریه را صادر می‌کند؛ اما در مهریه عندالإستطاعه زوجه ابتدا باید توانایی مالی زوج برای پرداخت مهریه را در دادگاه به اثبات رساند تا دادگاه زوج را به پرداخت مهریه محکوم کند.